We hebben het op deze website vaak over inclusie. We streven graag naar een inclusievere werkplek, toegankelijkere gebouwen en het liefste een geheel inclusieve samenleving, maar wat houdt dat in de praktijk eigenlijk in? Ik denk dat iedereen dat anders interpreteert.
Voor mij betekent inclusie dat ik niet merk dat ik een beperking heb. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik van mensen verwacht te doen alsof ik geen beperking heb, ik heb juist graag dat mensen mijn beperking zien als deel van mij. Dat mijn beperking door de mensen in mijn omgeving niet wordt genegeerd, maar geaccepteerd. Lang heb ik gedacht dat dit niet, of maar deels mogelijk was. Totdat ik besloot deel te nemen aan een popkoor in Den Haag.
Ik had al een tijdje individuele zangles, toen mijn toenmalige zangdocent mij vroeg of ik het leuk zou vinden om deel te nemen aan het popkoor dat zij ook begeleide. Stiekem wilde ik heel graag, want ik had in die tijd weinig sociale contacten, en het leek me een mooie manier om mensen te leren kennen. Ik sloeg haar aanbod echter vanuit onzekerheid af. Ik was bang dat ik die ene valse kraai in het koor zou zijn, die ene valse noot in een prachtig lied.
Als ik heel eerlijk ben, was ik met name onzeker over de manier waarop de koorleden op mijn beperking zouden reageren. Ik wist dat ik de enige zou zijn met een beperking en ik had nog niet veel positieve ervaringen gehad wat betreft de manier waarop valide mensen met mij omgingen. Soms werd ik buitengesloten, vaak werd ik uit onwetendheid behandeld als een kind.
Wat ik nog spannender vond, was het feit dat het om een groep ging, een groep mensen die elkaar al jaren kende. Ik kon me toen nog niet voorstellen dat zij me warm, liefdevol en zonder oordeel zouden opnemen in hun groep, maar dat hebben ze wel gedaan.
Gelukkig voor mij had ik aan het eind van elke zomer en winter een optreden. Dit was een kans voor iedereen die begeleid werd door mijn zangdocent, om te laten zien wat ze hadden ingestudeerd. Zo ook het koor. Na afloop van mijn optreden kwamen veel koorleden naar mij toe om mij te feliciteren met het mooie optreden. Ik vond dat altijd overdreven, want in mijn hoofd was het helemaal niet zo goed gegaan.
Deze kleine interacties zorgden er wel voor dat ik een van de koorleden durfde te vragen of ik bij het koor mocht. Natuurlijk werd hier enthousiast op gereageerd en niet veel later had ik er een zang/borrelavond bij. Het meest bijzondere aan deze ervaring vind ik de manier waarop ik deel van de groep werd. In het begin moest ik hen logischerwijs nog even duidelijk maken wat ik wel en niet kon, dat er bij het huren van een repetitieruimte gekeken moest worden of deze rolstoeltoegankelijk was, maar op den duur werd dit overbodig. Ze hielden er uit zichzelf rekening mee. Zelfs als we gewoon gezellig ergens wilde eten en ik bang was het restaurant niet te kunnen vinden, vanwege mijn slechte oriëntatie, stonden ze te wachten bij de tramhalte.
Het koor is inmiddels al een aantal jaar opgeheven, maar met sommigen heb ik nog steeds contact. Met anderen heb ik zelfs een mooie vriendschap mogen opbouwen. Deze ervaring heeft me geleerd dat het soms goed is om gewoon de sprong te wagen, ondanks onzekerheid. En dat is iets waar ik erg dankbaar voor ben.
Wat betekent inclusie voor jou? Deel het met ons!
